Ένας χρόνος από την πλήρη επιθετικότητα της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας – Μερικά σχετικά συμπεράσματα

Μέχρι στιγμής, η Ρωσία έχει συγκεντρώσει εκατοντάδες χιλιάδες στρατεύματα και χιλιάδες άρματα μάχης, οχήματα μάχης πεζικού, πυροβολικά και άλλο εξοπλισμό σε ένα μεγάλο μέτωπο στην Ουκρανία, αναγκάζοντας μια σημαντική ανακάλυψη στην περιοχή του Ντονμπάς. Το Κρεμλίνο γνωρίζει ότι έχει ένα περιορισμένο παράθυρο ευκαιρίας, ακόμα κι αν δεν είναι ακόμη πλήρως προετοιμασμένο, προτού η Ουκρανία αρχίσει να δέχεται πολύ πιο ικανά δυτικά άρματα μάχης και οχήματα μάχης πεζικού, συστήματα εναέριας και πυραυλικής άμυνας, πυραύλους αντιπλοίων εκτεταμένου βεληνεκούς και πιθανώς μαχητικά αεροσκάφη.

Είναι ένας αγώνας επιβίωσης τόσο για την Ουκρανία όσο και για το καθεστώς του Πούτιν. Δεν θα υπάρξουν (με νόημα) διαπραγματεύσεις έως ότου η μία πλευρά αναλάβει με επιτυχία την πρωτοβουλία. Η Ρωσία έχει λίγες πιθανότητες να επιτύχει περισσότερα -τις επόμενες εβδομάδες- από το να διατηρήσει τα κατεχόμενα εδάφη, εκτός εάν το πνεύμα και η άμυνα της Ουκρανίας καταρρεύσουν πριν φτάσουν τα δυτικά τανκς κ.λπ., κάτι που είναι απίθανο. Στη συνέχεια, θα ήταν η σειρά της Ρωσίας να αντιμετωπίσει την απελευθερωτική επίθεση της Ουκρανίας.

Η επιθετικότητα της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας ξεκίνησε πριν από περίπου εννέα χρόνια, αλλά το τελευταίο έτος ξεκαθάρισε πολλά σημαντικά ζητήματα, παρά το αβέβαιο μέλλον, ιδιαίτερα σχετικά με την έκβαση του πολέμου. Πρώτον, η φύση της Ρωσίας υπό το καθεστώς του Πούτιν είναι προφανώς επιθετική, τόσο σε εσωτερικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Αυτό δεν θα αλλάξει, πιθανότατα και μετά την αποχώρηση του Πούτιν από την πολιτική σκηνή. Το ΝΑΤΟ, και ειδικά οι γείτονες της Ρωσίας πρέπει να υπολογίσουν αυτήν την πραγματικότητα.

Δεύτερον, η Ρωσία του Πούτιν είναι ασυμβίβαστη και αναξιόπιστη. Θα μπορούσε να είχε αναζητήσει διέξοδο τον Μάρτιο ή τον Απρίλιο του 2022, ίσως και αργότερα, αλλά δεν το έκανε. Απόλυτη ακαμψία και επιταγή δεν μπορεί να ονομαστεί διαπραγματεύσεις ή προθυμία για αναζήτηση ειρήνης. Η Ρωσία ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο και συνεχίζει να τον διεξάγει με βάρβαρο τρόπο. Επομένως, εναπόκειται στη Ρωσία να το σταματήσει, όχι σε κανέναν άλλο και σε βάρος της Ουκρανίας. Επιπλέον, το Κρεμλίνο εξαπάτησε τους πάντες, συμπεριλαμβανομένου του ρωσικού λαού, δηλώνοντας μέρες πριν από την εισβολή ότι δεν σχεδιάζει να επιτεθεί σε κανέναν. Η Ρωσία έχει παραβεί όλα τα δυνατά μέσα διεθνούς και ουσιαστικά όλες τις υποσχέσεις που έχει δώσει.

Τρίτον, η Ρωσία συμπεριφέρεται σαν γκάνγκστερ-κράτος. Η Ρωσία, συμπεριλαμβανομένων των ενόπλων δυνάμεών της, είναι βαθιά διεφθαρμένη, αλλά και ηθικά. Στην πραγματικότητα, το κράτος κυβερνάται σαν οργάνωση μαφιόζικου τύπου. Η γλώσσα και η συμπεριφορά του αντιστοιχούν σε αυτήν την εκτίμηση. Για παράδειγμα, ο υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ είπε -πριν από τη λήξη της συμφωνίας για τον διάδρομο εξαγωγής σιτηρών- ότι η Ρωσία δεν μπορούσε πλέον να εγγυηθεί την ασφάλεια των πλοίων σιτηρών. Απέναντι σε ποιον; Ποιος άλλος, εκτός από τη Ρωσία, θα ήταν ικανός και έτοιμος να επιτεθεί και να βυθίσει τα πλοία σιτηρών; Αυτή είναι η γλώσσα των μαφιόζων.

Τέταρτον, το μέλλον της Ουκρανίας είναι το μέλλον της Ευρώπης. Υποστηρίζοντας την Ουκρανία, εμείς – το ΝΑΤΟ και οι σύμμαχοι της ΕΕ – ενισχύουμε τη δική μας ασφάλεια. Η ήττα της Μόσχας πρέπει να έχει σημαντικό κόστος για τη Ρωσία και ηθικά αποτρεπτική για τις επόμενες δεκαετίες. Η νίκη με αυτούς τους όρους δεν μπορεί να επιτευχθεί με ελάχιστη βοήθεια προς την Ουκρανία που είναι μάλλον επαρκής για επιβίωση/αντίσταση παρά για την απελευθέρωση της χώρας και την ήττα της Ρωσίας. Η μελλοντική αρχιτεκτονική ασφάλειας της Ευρώπης βασίζεται σταθερά στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Η Ρωσία δεν έχει δικαίωμα βέτο στις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Ο μελλοντικός διάλογος είναι δυνατός μόνο αφού η Ρωσία αλλάξει σαφώς και σταθερά προς το καλύτερο, ακόμη κι αν αυτό θα χρειαζόταν πολλά χρόνια.

Πέμπτον, ο οικονομικός διαχωρισμός της Ρωσίας από τη Δύση και η συνέχιση/ενίσχυση των κυρώσεων είναι ο μόνος εύλογος και αποτελεσματικός τρόπος απάντησης στην επιθετικότητα της Ρωσίας και προσπάθειας περιορισμού της ικανότητάς της να διεξάγει πόλεμο. Η οικονομική συνεργασία έχει ένα βαθύ πολιτικό υπόβαθρο, είτε το θέλουμε είτε όχι. Το μεγάλο σχέδιο της αποφυγής αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων μέσω του εμπορίου και των επιχειρήσεων κατέρρευσε σαφώς.

Τέλος, η Κίνα και ορισμένες άλλες χώρες υποστηρίζουν τη Ρωσία πολιτικά και οικονομικά. Χώρες όπως το Ιράν και η Βόρεια Κορέα (και φυσικά η Λευκορωσία) επίσης στρατιωτικά. Πολλά μέλη του ΟΗΕ προτιμούν να παραμείνουν «ουδέτερα», αν και η ουδετερότητα σε μια τέτοια ασπρόμαυρη κατάσταση υποδηλώνει συμπάθεια προς το Κρεμλίνο. Η δημοκρατική Δύση έχει εμπλακεί σε έναν νέο ψυχρό πόλεμο ενάντια στον αντιδημοκρατικό κόσμο. Η Κίνα και η Ρωσία δραστηριοποιούνται εδώ και πολλά χρόνια σε έναν νέο αγώνα για την Αφρική. Πολλά αφρικανικά έθνη/κυβερνήσεις δείχνουν ξεκάθαρες αντιδυτικές και ρωσικές διαθέσεις, ενώ εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τη δυτική βοήθεια. Γιατί; Και γιατί η Δύση συνεχίζει να τους υποστηρίζει αν συμπεριφέρονται όπως κάνουν;

Οι απόψεις που εκφράζονται στις δημοσιεύσεις του ICDS είναι αυτές του συγγραφέα ή των συγγραφέων.